radio.stoperithorio.org

Conjuring the sinister spirits of yesteryear, Moenen of Xezbeth rises to deliver its first full incantation of mid-paced black metal, “Ancient Spells of Darkness…,” with its seven arcane invocations primed to unleash their plague on all who bear witness. Captured with the same approach and under the same austere conditions as its preceding demo and EP, “Ancient Spells of Darkness…” thus realizes the same unearthly effect, yet it is even more sinister and oppressive. These foreboding hymns serve as a conduit for the return of the original black flame, which was first sparked by Moenen of Xezbeth’s revered forbearers, has since nurtured itself in the underworld, and is now emboldened to return in its dark glory.

Οι αισθηματίες (2014) Σκηνοθεσία: Nίκος Τριανταφυλλίδης Σενάριο: Νίκος Τριανταφυλλίδης Παίζουν: Τάκης Μόσχος,Δημήτρης Λάλος,Χάρης Φραγκούλης, Ηλιάνα Μαυρομάτη,Αθηνά Παππά κ.α. “Πώς κάνεις έτσι αγόρι μου,όλοι θα πεθάνουμε μιά μέρα........” Ένα παγωτό χωνάκι λερωμένο με αίμα....το κακό χτυπάει πάντα ξαφνικά.Είναι φορές που έρχεται το πλήρωμα του χρόνου για κάποιους σκηνοθέτες.Με αυτό το νεο-νουάρ ο Νίκος Τριανταφυλλίδης κλείνει το μάτι σε όλες τις “εμμονές” του-μουσικές και κινηματογραφικές-και μας παραδίδει ένα νοσταλγικό κολάζ εικόνων από έναν κόσμο που ζει τόσο κοντά,αλλα τόσο μακριά......Ένας κόσμος που μας απωθεί και μας γοητεύει.Η υπόθεση απλή,λιτή και απέριττη:Ένας αρχαιοκάπηλος τοκογλύφος,οι δύο μπράβοι του και οι βρωμοδουλειές τους.Το παζλ συμπληρώνουν η έφηβη κόρη του αρχαιοκάπηλου,μία πόρνη και μία (μπαρουτοκαπνισμένη)γυναίκα της νύχτας(υπέροχη εδώ η Αθηνά Παππά).Όλα τα κλισέ που λατρεύουμε να μισούμε είναι εδώ:o ένας μπράβος θα ερωτευτεί την κόρη του αφεντικού και ο άλλος την πόρνη.Γιατί?Ίσως έτσι να ήταν γραφτό.Ίσως έτσι θέλαμε κατά βάθος.Άλλωστε μας αρέσει ο βρώμικος αέρας(ο πρώτος πληθυντικός χρησιμοποιείται λόγω συναισθηματικής εμπλοκής του θεατή,δηλαδή εμού του ιδίου).Οι ήρωες μας δεν είναι άγιοι,δεν είναι συμπαθητικοί.Είναι στυγνοί εκτελεστές που ακολουθούν τις εντολές του “αφεντικού” κατα γράμμα.Είναι μικρόβια,αλλά τα μικρόβια μας βοηθούν να είμαστε υγιείς.Έχουν τις “αδυναμίες” τους.Η λέξη “αδυναμία” όμως έχει διττή σημασία.Τέλος πάντων,πάμε πίσω στα δικά μας.Οι ήρωες μας ζουν σ΄ένα κόσμο που έχει το δικό του κώδικα τιμής και τις δικές του αξίες.Ο κώδικας αυτός δεν πρέπει να σπάσει.Αν σπάσει θα προκύψουν επικίνδυνες ρωγμές.Η παράβαση καθήκοντος ισοδυναμεί με θάνατο.Η “ιδιαίτερη” σχέση πατέρα-κόρης και νταβατζή-πόρνης δεν πρέπει να διαταραχτεί για κανένα λόγο.Οι ήρωές μας βαδίζουν έναν δρόμο που είναι γεμάτος “σημάδια”.Γιατι?Επειδή ο έρωτας είναι σαν την ιλαρά.Αφήνει σημάδια,αλλά περνάει.Οι ήρωές μας εν τέλει είναι ένα παγωτό χωνάκι λερωμένο με αίμα.Αυτοί είναι λοιπόν οι αισθηματίες με τα καλά τους και με τα στραβά τους.Ό,τι χάνει η ταινία σε κάποια σημεία το κερδίζει σε ψυχή,συναίσθημα(τι σόι αισθηματίες θα ήταν χωρίς συναίσθημα),ατμόσφαιρα και μουσικές επιλογές(στην πρωτότυπη μουσική του Boy προσθέστε Νίκο Γούναρη,Λευτέρη Μυτιληναίο,Αλέκα Κανελλίδου,Athenian Trio,Κόρε Ύδρο,Μary and the Boy/Felizol,Rehearsed Dreams,Yell o Yell,Enrico Caruso και φυσικά Τζένη Βάνου-στη μνήμη της άλλωστε είναι αφιερωμένο το soundtrack).Όπως γράφει άλλωστε και ο ίδιος ο Νίκος Τριανταφυλλίδης στο ένθετο του soundtrack:καλή ακρόαση ή,μάλλον,καλή προβολή. 'Αχρηστες Πληροφορίες.(Ο κομπάρσος) -Για να είμαι ειλικρινής η ταινία δεν με συνεπήρε την πρώτη φορά που την είδα.Μπορεί να μην ήμουν στην κατάλληλη διάθεση,ποιός ξέρει.Η δεύτερη φορά όμως ήταν μία αποκάλυψη,λες και αυτά που πέρασαν και δεν ακούμπησαν την πρώτη φορά ν'απέκτησαν με τη δεύτερη θέαση ξαφνικά μία άλλη υπόσταση,διάσταση,κατάσταση............................. Γιώργος a.k.a. Marjelito a.k.a. Τέντυ μπόυ

The primal sounds on Fumaça Preta are gritty, freaky, steamy, and a hell of a lot of fun... fueled by acid-drenched effects, with Caribbean and Brazilian rhythms sifted through a cheesecloth of loopy Bahian grooves and Zappa-esque chamber music... The tunes on this record demand participation: if you can't dance to it, you're already dead.

Träd, Gräs & Stenar ("Trees, Grass and Stones") is a Swedish rock band formed in 1969, from previous incarnations Pärson Sound, International Harvester and Harvester. The group was one of the front acts of the Swedish progg scene, although noticeably less political than their contemporary counterparts. Their sound has been described as raw, psych rock jam, by the writer David Pescovitz, who also notes the band would invite their audiences to improvise and collaborate.